Arrow

*dzięki latom ćwiczeń ma formę lepszą aniżeli olimpijczyk
* silny, bo choć ma swoje słabostki, z małym wsparciem potrafi wszystko
*szybki – może Flashowi nie dorównuje, ale narzekać również nie może
* wspaniały refleks
* zwinny
* wytrzymały
* łatwo dostosowujący się do otocznia, dobry na szpiega
* inteligentny
* wyćwiczony w walce na odległość, jak i wręcz
* brak złych nawyków, typu palenie/picie
* strzelec wyborowy
* potrafi używać większości rodzajów broni palnej (inna sprawa, że raczej rzadko korzysta z tej umiejętności)

Łuk, strzały z tzw. niespodziankami, jakieś małe przekąski pochowane po kieszeniach, strój i czapka baseballówka.

Roy to chłopak dość wysoki i barczysty, mierzy sobie bowiem 1.80m. Obdarzony naturalnym urokiem osobistym, zawsze łatwo przyciągał do siebie wszelkie przedstawicielki płci przeciwnej, dość często fakt ten wykorzystywał. Kryształowe, niebieskie oczy i ognisto rude włosy to jego wizytówka. Dzięki latom ćwiczeń jego ciało przekształciło się w prawdziwą rzeźbę o regularnych kształtach; szybki i zwinny, bardzo dba o formę. Mięśnie lekko rysują się pod ubraniem. Raczej szczupły. Preferuje zestaw ubrań typu t-shirt+jeansy, niemniej potrafi się ubrać stosownie do sytuacji. Jego kostium superbohatera jest w większości czerwony, z domieszkami ciemnego szarego. Składa się on z czarnej maski, przysłaniającej oczy, „góry” pozbawionej rękawów oraz długich spodni, często zakłada również czapkę baseballówkę. Na plecach nosi kołczan, zaś w nim ma zestaw strzał o różnorakich właściwościach i zastosowaniach. Jego największą bronią jest śnieżnobiały uśmiech.

Rudzielec od zawsze był swego rodzaju „niegrzecznym chłopcem”. Czy tego chciał, czy nie i tak zawsze wychodziło na to, że rzadko trzymał się zasad. Wiele lat temu, zanim jeszcze został zaadoptowany przez Green Arrowa, robił za miejscowego złodziejaszka. Nieufny wobec nieznajomych, za to bardzo lojalny przyjaciołom.  Dla nich jest w stanie poświęcić wszystko, nawet własne życie. Nie jest stworzony do pracy zespołowej – lubi działać według własnych zasad, które często kolidują z tymi przyjętymi przez Ligę. W razie potrzeby służy pomocną dłonią, ale to jeszcze nie znaczy, że będzie chłopcem na posyłki. Obdarzony specyficznym humorem; lubi używać sarkazmu. Mimo ogólnie przyjętej opinii o jego ponuractwie ci, którzy znają go dłużej i lepiej wiedzą, że lubi się śmiać i szczerzyć z byle powodu. Roy niemal od początku był w pewnym stopniu zamknięty w sobie i niewielu udało się do niego dotrzeć. Miał również ognisty temperament, którego dość często nie można było ujarzmić.

„Roy William Harper Junior” mruknął komisarz. „A gdzie senior?” zapytał chłopca, siedzącego na krześle naprzeciwko niego.
„W grobie” odparł gorzko młody.

Chłopak urodził się w jednej z najbiedniejszych dzielnic Star City, dokładnie 27 lat temu. Praktycznie od samego początku obrywał od życia – dość wcześnie stracił najbliższych, tym samym więc był zdany tylko na siebie. Co więcej pomoc nigdy nie nadeszła. Dorastając w podobnym miejscu szybko nauczył się, że może liczyć tylko na swoją osobę, nie wolno nikomu ufać. Brał udział w wielu bijatykach, nie raz wracał do opuszczonego domostwa cały posiniaczony z masą mniejszych, lub większych ran na ciele, jak i umyśle. Ale nie płakał nigdy. Pieniędzy brakowało od zawsze, toteż nie raz dzieciak zmuszony był najzwyczajniej w świecie kraść. Nie wierzył w lepsze jutro, może dlatego udało mu się tyle przeżyć.  Kilkakrotnie notowany za rozboje i kradzieże młodzieniec żył na tym krańcu świata w samotności, trenując, by przeżyć kolejne starcie o nowy dzień. Czy bał się? Nie. Nie miał przecież nic do stracenia.
Praktycznie nic nie zmieniło się, aż do 13 roku życia chłopca. Był to okres, gdy w mieście pojawił się nowy bohater, który na własną rękę załatwiał bandytów. Nazywali go różnie – „Kaptur”, „Mściciel”, „Łowca”. Raz uratował mu nawet życie. Dzięki temu Roy zobaczył w nim kogoś więcej, niż tylko wyjętego z pod prawa mężczyznę; on stał się dla niego wzorem do naśladowania. Od tamtej chwili bardzo zapragnął go poznać, porozmawiać z nim, podziękować. Doczekał się tego. Green Arrow, bo taki pseudonim przyjął ów bohater, wziął go pod swoje skrzydła, by wyuczyć go fachu i zapewnić mu należytą przyszłość. Co więcej, zaadoptował go. Od tego momentu rudy został pełnoprawnym członkiem rodziny Queen’ów. Z początku czuł się bardziej jak przygarnięty pies; na wszystko mu pozwalali, każdą winę wybaczali. Niemniej, po jakimś przystosował się. Oficjalnie również stał się pomocnikiem GA, co wiązało się z otrzymaniem własnej drugiej tożsamości.

„Speedy, do mnie!” zwrócił się do podopiecznego Arrow. „To ważne”
„Już pędzę!” odpowiedział mu chłopiec, starając się dołączyć do mistrza. „Co się stało?”
„Widzisz tamtą grupkę?” zapytał cicho, wskazując na zgromadzenie.
„Mhm”
„To twoi nowi towarzysze"

W chwili, gdy Oliver dołączył do Justice League, młodzieniec został włączony w szeregi Young Justice. To tam po raz pierwszy spotkał swoich najlepszych przyjaciół. Wally West, Dick Greyson, Kaldur'ahm to tylko niektórzy z wielu. Rudy na początku nie był w stanie działać zespołowo – z doświadczenia wiedział, że mógłby zostać wystawiony, tego zaś bał się najbardziej. Dopiero po wielu namowach mistrza pozwolił chłopcom zbliżyć się do siebie, poznać z nimi, zacząć rozmawiać o wszystkim i o niczym. Nigdy nie pożałował tej decyzji. Im więcej czasu spędzał z nimi, tym płynniej szła im współpraca. Po pewnym czasie doszli do nich Superboy i Marsjanka. Wszystko szło dobrze, do chwili, gdy pojawiła się ona.

„Kim ona jest i co tutaj robi?” spytał cicho Speedy, spoglądając wrogo na dziewczynę.
„To jest moja siostrzenica i jednocześnie nowa podopieczna, Artemis” odparł mężczyzna.
„Nie chcę jej znać” burknął zazdrosny młodzieniec, po czym trzasnął drzwiami.

Od momentu pojawienia się Artemis w drużynie stosunki jego i reszty znacznie się ochłodziły. Roy był pewien, że blondynka coś przed nimi ukrywa, że nie wolno jej ufać. Na dodatek był zazdrosny o nią, nie rozumiał, jak GA mógł znaleźć sobie kogoś jeszcze do trenowania. Czuł się nie potrzebny. To zadecydowało o rozpoczęciu przez niego własnej kariery, już jako Arsenal.
Tak naprawdę nikt, nie licząc jego samego, nie wie, co chłopak porabiał w tamtych czasach. Czasami zdarzało mu się odwiedzać starych znajomych, niemniej to nie było to, co kiedyś. Niewiele im wyjaśniał. Na własną rękę starał się prowadzić śledztwa, walczyć ze złem i przestępczością. Nawet nie zauważył, jak szybko się stoczył. To był okres, którego wolałby nie pamiętać. Uzależnienie od heroiny, kilka kropel alkoholu i nawet nie spostrzegł, jak został ojcem. Matką została Jade Crock, siostra Artemis. Ich rudowłosa córeczka dostała imię Lian. Mężczyzna nie był jednak stworzony do roli opiekuna, toteż można powiedzieć, że szybko zmył się z powierzchni ziemi. Naprawdę nie chciał zostawiać Cheshire samej, ale nie miał wyboru, przynajmniej we własnym mniemaniu. Nie potrafił się odnaleźć w tej całej sytuacji. Gdy przesiadywał w samotności w kryjówkach często o tym rozmyślał, sumienie nie dawało mu spać. Czuł się winny. Postanowił więc, że wróci – nie po cichu, ale też nie przy dźwięku oklasków. Tak też zrobił. Znając jednak przeszłość i wstydząc się jej, by przypieczętować swoją zmianę raz jeszcze pozbył się starego pseudonimu, a przybrał nowy. Red Arrow.
Wpierw udał się do rodzinnego miasta, chcąc spotkać się z bliskimi. Z początku obawiał się ich reakcji oraz tego, że będą mu mieli zaszłe to wszystko. Przeliczył się. Przyjaciele bardzo ucieszyli się na jego widok, powitali go gorąco. Poczuł się wtedy jak za starych, dobrych czasów. Zauważył również, że u nich również nieco się zmieniło; po śmierci Barry’ego Wally został drugim Flashem, Dick często robił za Batmana. Wiele rzeczy go ominęło. Dowiedział się, że Jade też gdzieś zniknęła, a z nią mała Lian. Postanowił wtedy, że już zawsze będzie na bieżąco i nie zostawi nikogo samego.
Zanim jednak zaczął prowadzić poszukiwania Cheshire, coś się wydarzyło. Harper nigdy nie potrafił powiedzieć, co to było, jednak... coś się zmieniło. Gdy pewnego razu obudził się w swoim łóżku, okazało się, że dosłownie odmłodniał. Nie mógł również znaleźć na swoim ciele wielu blizn, których dorobił się w ciągu ostatnich 4 lat. W końcu wyszło na jaw, że mała Lian nawet nie istniała, zaś on nigdy nie zbliżył się z siostrą Artemis. Mimo to, część wspomnień nadal w nim żyła, przez co za nic nie był w stanie przyzwyczaić się do tej rzeczywistości. Tłumaczył sobie, że może jest to coś w rodzaju drugiej szansy, lepszego życia, w którym wszystkie jego błędy zostały zmazane z kart historii, pisanej od teraz na nowo.